Günlük hayatımızın içinde neler yaşıyoruz neler..
Kimlerle ne mücadeleler veriyoruz.
Öğrenciysek de bu böyle, öğretmensek de, iş hayatının içinde bir yönetici veya herhangi bir çalışan, politikacı, sanatçı, ev kadını her kimsek farketmiyor, hayat bize durmadan kimisi acı kimisi tatlı yeni şeyler yaşatıyor.
Çok mutluyken birdenbire en bedbahta, çok umutluyken en çaresize dönüşebiliyoruz. Yaşayamaz hale geldiğimiz bile oluyor.
İçinden çıkabilmenin yolları var elbette. Neler denemiyoruz ki böyle zamanlarda.. Hayatımızı yaşanabilir hale getirmenin çarelerini arıyoruz. Terapilere gidiyoruz mesela, ilaçlar içiyoruz, spora veriyoruz kendimizi, meditasyon yapıyoruz, yogaya gidiyoruz, kişisel gelişim kursları geliyor ardından ve daha bir sürü şey..
Kimse bize demiyor ki üretmek en büyük terapidir. Üreten insanın mutluluğu kimsede olamaz.
Bir düşünsenize çok çalışıp, üretmek, ürettiğiniz her neyse onun ayrıntılarını tasarlamak ve detay detay uğraşırken kafanıza taktıklarınızı değmez ayrıntılar olarak görmek dert sandığımız diğer şeyleri önemsizleştirmez mi?
Sevdiğiniz şeylerle uğraşırsanız, becerilerinizi ortaya çıkarır kararlarınıza hayat verirseniz, açılan hatta aralanan kapılardan geçerseniz görün bakın neler olur.
Fikirlerinizin ve hayallerinizin gerçekliğe dönüşmüş haline şöyle bir karşıdan bakar ve yüzünüze oturmuş hafif yorgun gülümsemeyle tüm dertleri geçiştirirsiniz. Hatta bir de kocaman kahkaha patlatırsınız.
Emek vermek en büyük duaysa eğer, üretmek de dualarla yaşamak olsa gerek ve üreterek hayatın içinden geçmek.
YORUMLAR