Klişe sözdür: Türkiye zor günlerden geçiyor...
Ama gerçekten bugünler için söylenmiştir.
Ülkemin gencecik evlatları, barışın tesisi için Suriye topraklarında canı pahasına mücadele ederken ardı ardına gelen şehit haberleri yüreğimizi dağlıyor.
Ama asıl önemlisi "medeniyiz" diye övünen, "insan hakları" diye diye kibirlenen Avrupa, bizzat insanlığı yok eden bir canavara dönüşmüş durumda...
Canlarımız, yiğitlerimiz; 'tek dişi kalmış canavar'ın Ortadoğu'da yaktığı ateş yüzünden ebediyete göçüyor.
Türkiye ağlıyor, insanlık ağlıyor..
Suriye'de şehit düşen o koçyiğitlerden birinin cenazesi vardı bugün.. İzmir'in Gaziemir ilçesinde binlerce vatandaşın katıldığı törenle uğurlandı sonsuzluğa...
Hem gazeteci, hem de bir vatandaş olarak katıldım cenaze törenine..
Ve o törende sadece "protokol"u işgal eden seçilmiş-atanmışları takip ettim.
O koca koca makam sahiplerinin ön safta yer kapmak için verdikleri yarışı, birbirlerini itip-kakmalarını görünce sinirlerim gerildi.
Cenazeye gelip boy göstermeyi görevden sayan bu tür kişilerin gözümde eriyip gidişine başkaları da tanıklık etmiş midir bilmem.. Ama o ne yarıştır öyle.. Danışmanını-korumasını ön safa yerleştirip tam ezan okunurken gelen mi dersin.
Her zaman vakit namazı kılmasına karşın yerini kaybetmemek için camiden içeri girmeyen mi dersin...
Araya sıkışmak için mücadele veren mi? Hepsini gördüm.
Hatta ön sırada duran bir gazi, önde saf kapma yarışındaki ahlaksızlar yüzünden az kalsın eziliyordu.
Normal yerinde duran, gelip kimseyi rahatsız etmeden sıraya giren, bu yarışa katılmayan makam sahipleri sakın üzerine alınmasın..
Zaten alınacaklarını da sanmıyorum, çünkü onlar gösteriş için değil sadece ve sadece şehidine son görevini yapmaya gelmişti. Onlar için ön sıra, üçüncü sıra, arka sıra önemli değil. Onları da gördüm. Diğerlerini eleştirdiğim gibi onları da alkışlıyorum.
Bu arada şunu da sormak isterim... Yahu namazda protokol mu olur?
Nereden çıktı, neden çıktı, kim çıkardı?
Acaba o kalabalıkta; şehidin annesi-babası, kardeşi kadar olamaz ama gerçekten, yürekten acı yaşayan, üzülen kaç kişi vardı dersiniz?
O gösteriş yarışındaki protokol sahipleri yaşanan acının ne kadarını yüreğinde hissetti.
Aynı şehit cenazesinde "adam sandığım" en ön saftaki bir siyasinin, yanındaki kişiyle sohbet ederken gülüşünü görünce yüreğim cız etti.
Ayıp ayıp ayıp... Binlerce kez ayıp... Saygıdan uzak bu adamın! Türkiye'ye ne yararı olur ki?
Yazacak çok şeyim var.. Ama geriliyorum, kızıyorum, üzülüyorum.
Ve merak ediyorum:
Bugünkü cenazeye katılan ön saftaki makam sahiplerinden kaçı, ülkesi için canını veren gencimizin ailesini hatırlayacak?
YORUMLAR